(door Hero Mulder)
Diploma’s zat. Vaarbewijzen, Marifoon, KTN, ShortRange Certificate, Meteo, Medical Sailing, OPST Offshore Safety, etc. Je kan het zo gek niet bedenken. Maar afgezien van een paar hele korte tripjes eigenlijk geen zeemijlen. Toch een beetje sneu..
Maar toen kwam die e-mail langs van PRSailing waarin je je kon aanmelden voor een etappe met de Childhood (voorheen de Brunel).
Op het Sneeker starteiland ken ik iedereen die een beetje kan zeilen maar in deze wereld ken ik niemand. Dus snel even checken bij Nic Bol die iedereen kent. ‘Doen’ zie hij resoluut, dus meteen ingetekend voor de delivery van Vigo (noord Spanje) naar Den Haag. Daarna de familie ingelicht dat het onverwacht wat rustiger was geworden op het werk en dat ik nu ineens tijd had voor een weekje vakantie..
Ik zal het kort proberen te houden: 6 opstappers, 5 vaste crew onder zeer deskundige leiding van Ernst Jan van Housselt die de belangrijkste calls maakte en zich tijdens iedere wacht wel even liet zien.
3 Grinders/koffiemolens, bij iedere grinder plek voor 2. Goed vasthouden en op commando de juiste kant op draaien. Daar stonden we goed: niet in de weg, kan niks kapot en je valt niet overboord. Ideale plek voor opstappers..
Vertrek werd vertraagd door een laag drukgebied met teveel wind. Net na de passage van de kern die snel noordelijk wegtrok zijn we onmiddellijk ‘aangehaakt’. Dat betekende downwind 20 tot 35 knopen wind. Precies waar ik vooraf op had gehoopt. De polar (die de snelheid aangeeft t.o.v. van de potentie van de boot onder die specifieke omstandigheden) gaf tussen de 90% en 105% aan. Kon me bijna niet voorstellen dat dat klopte, maar we ging hard. Zeer constant tussen de 18 en 20 knopen, met uitschieters naar 26 bootsnelheid.
Volledig gedrogeerd met pleisters achter m’n oor en verschillende pillen preventief ingenomen kon ik zeeziekte voorkomen. Dat gold niet voor een aantal andere opstappers.
Maar toch: 4 uur op, 4 uur af waarvan je de eerste 4 uur natuurlijk klaarwakker ligt, tegen de romp gedrukt vanwege de heftig bewegende boot, luisterend naar de enorme herrie van vierende schoten, water langs de romp en de motor als de kiel meer/minder gekanteld moest worden. Maar zoals Ties Verploegh mij al had verteld; de eerst 4 uur slaap je toch niet, daarna altijd en overal. Binnen 12 uur was het al zover: lekkende zeilbroek, natte sokken, nat kussen, natte slaapzak en een kotsende bovenbuurvrouw die haar emmer niet rechtop hield. Gevriesdroogd eten niet goed laten wellen in het zakje en het verzadigde gevoel hield zeker 24 uur aan. Eten, drinken, plassen, poepen; allemaal lastig. Maar veel mogen sturen. Echt fantastisch, zoals varen op een dinghy met genaker: even de wind ophalen, druk pakken en dan maximaal vallen en weer omhoog voordat de snelheid wegvalt. Stuurt als een Laser. Ook ’s nachts met tot 25 knopen boat speed. Bijna weggespoeld achter het stuurwiel. Het was allemaal net echt; net als in de video’s van de ocean races die ik ontelbare keren had bekeken. Ik voelde me alleen wel wat brakker dan achter mijn laptop..
Eigenlijk duurde dit spektakel maar 36 uur. Toen werd de wind wat minder. Na drie en een halve dag aangekomen in Den Haag. 2,5 Kilo lichter, wat gammel maar voldaan. Wat een belevenis..
De vaste bemanning (Ernst-jan, Jelmer, Arianne, Rutger en Laura) was fantastisch: professioneel, gastvrij en zorgzaam. Natuurlijk stiekem trots op Laura van Veen, als oud-lid Laser Team Rotterdam die in mijn ogen super presteert op deze boot en nog kansen heeft om als vast bemanningslid mee te gaan met de volgende Ocean race. Comfortabel vanachter mijn laptop ga ik haar volgen.